Komentarze: 1
Dom, pusty Dom.
Walka wieczna, kala moją wiarą,
rozdartą pomiędzy Nowym światem,
a Starymi prawdami,
zakopanymi w pokrowcu świadomości
odległej,
wyrytych na kamiennych filarach
bytu,
zaskarbionych słowami człowieka -
syna.
Pustka, pusta Pustka.
To samo prawo głosi, o chwała(?),
o jedynej niezmiennej,
wciąż służącej, głoszącej kwiatom,
pośród cierni szarych chwastów,
opoce, Jego domu.
Cierpienie, puste Cierpienie.
Gdyby tylko, uznać chciało,
że my podstawą, kaznodzieją,
miłościwym wnętrzem,
tworzymy i budujemy,
chwile, nadzieje,
momenty spotkań ze światłem czystym,
otulające ramiona ułomnie proszące,
by koniec nie był samotnym końcem,
lecz nicią poczatku, nicią mądrosci.
Wiara, pusta wiara.