***

Muzyka pęczniała bardziej coraz,
Wwiercając się w podstawę czaszki,
Z przeolbrzymim impetem,
Jakby słoń.

Trzymałem uchwyt nijaki,
Prosząc o zbawcze słowa,
Kojące błogi stan spokoju.

To nie zwyczajne zachowanie,
Stojąc po środku ławo-stołu,
Tańcząc z widmem ego.


Słoń przeszedł miażdząc głowę,
Zahamował wyrazy nieSpokoju,
Przewracając przedmioty taneczne.