Komentarze: 2
Tyle dni minęło, tyle poranków powstało,
a ja ciągle o Tobie, by się miło kochało.
Jużem myślał spokojnie, żem Cię wypamiętał,
a tu przyszła chwila, to się znów poczęła!
Wielce daleka Pani, czemu dziś uciekasz,
by jutro, znów tutaj, krzykliwie wywarzyć wnęka?
Nie wystarcza Ci serca? Duszę chcesz mą obiąć?
Odejdź że już prędko, bo cierpliwość znika!
Nie pomogą łaski, chociaż kruszec słaby,
Weź wspomnienia marzeń i zniknij z mej łaski!