Komentarze: 4
Jezioro zbudziło się z błogiego stanu,
Kiedy poczynać zaczęły krople z nieba,
Spadać i ranić, tworząc ulewną rozpacz.
Coraz to nowe kręgi, zbijały się z sobą,
Siejąc chaos w wyciszonym świecie pustki,
Nie zważając na powszechniejsze ucieczki.
I gdy burza nowy, groźny wymiar przyjęła,
Wiatr przybiegł w podskokach ciemiężonych,
Łapiąc pierzchną monotonię tegoż spokoju.
I chwila nastała, kiedy promień wyjrzał,
Chcąc powrócić wszystko, tak jak przed
Smutkiem, jednak fale już biły w brzeg.