Komentarze: 2
Dużo się zmieniło od roku pierwszego,
kiedym dłoń pomocną wyciągałem,
smutek zmieniając na nieufną radość.
Tyle czasu już minęło,
widząc codzień Twe tajemnicze oblicze,
odbijające się w ich twarzach.
Trwałem, zasypany własnymi problemami(?),
jednak wciąż z częścią poddaną Tobie,
wciąż obecny tutaj, a jednak tak daleko.
Opatrzność czekała tylko okazji,
możliwe, że jedynie w ciele własnym,
ale dała szansę, kolejny raz utraconą.
Mówisz, słucham, autobus przystaje,
wychodzę jakbyś nic nie powiedziała;
trzymam to w sobie, a lodowce topnieją.
[Tobie PP - przepraszam]