Cisza drze się jak kartka papieru,
nawołując głucho w puste schematy.
Przychodzi inwigilator z niewinnością,
wlewając dogłębnie uniwersalne formy.
Kojąca muzyka zapomnienia, także zatracona,
ścisza echa wyzysku i drugiej gęby,
wpadając w pana Piętaszka.
Całość się kręci niczym okrąg szarpany,
powybijany na rozprutych drogach.
Podobnie jak życie,
miłość nie istnieje.
To tylko ujadająca iluzja,
kogoś tam lub tu.
To wymysł nie-duszy,
marzącej o tym tu.
To smutek cierpienia,
skomlącego właśnie tu.
Jedni by chcieli odejść,
inni zostać ponad czas.
A on w bezruchu
chwili jedynie trwa.
Dużo się zmieniło od roku pierwszego,
kiedym dłoń pomocną wyciągałem,
smutek zmieniając na nieufną radość.
Tyle czasu już minęło,
widząc codzień Twe tajemnicze oblicze,
odbijające się w ich twarzach.
Trwałem, zasypany własnymi problemami(?),
jednak wciąż z częścią poddaną Tobie,
wciąż obecny tutaj, a jednak tak daleko.
Opatrzność czekała tylko okazji,
możliwe, że jedynie w ciele własnym,
ale dała szansę, kolejny raz utraconą.
Mówisz, słucham, autobus przystaje,
wychodzę jakbyś nic nie powiedziała;
trzymam to w sobie, a lodowce topnieją.
[Tobie PP - przepraszam]
Ciągle smutek, ciągle się wdziera
i wydrąża dziurę,
odchłań stworzoną nikczemnymi próbami
odgadnienia drugiego człowieka.
Stop!
Zatrzymajmy się, ważąc osądy.
A on tylko szczęście chce dać,
wysłuchać gdy słów przybywa,
podać ramię gdy głowa opada,
wesprzeć gdy wiara ucieka,
milczeć gdy spokój koji.
Chce być blisko i wspomóc,
nic więcej..
Gdy stałem oparty o lampę ciemnawą,
przeszłaś, ma pani, szybko znikając.
Już mrok zapadł na kroki ostatnie,
mijając serce me, tobą (niestety) zaparte!
Chciałem by poranek nowy, świerzy,
wypłukał wspomnienie o tajemniczej damie.
Lecz rana, raz już otwarta, szarpana,
wyleczyć się życiem poprzednim ni chciała.
Nie pomogły żadne medyki, żadne rozkosze,
bo myśl o pani, o tobie! bardziej się rozepchała.
Dawne światła - wygasły, a kwiaty się skryły,
oczekując zmiany niebieskiej, nowej konstelacji.
I trwał bym w tym stanie, ciągle i długo,
gdyby nie błysk neurona, ogłaszającego:
- Niczym twe smutki, żale i bóle,
bo panna twoja, głodnym urokiem (jedynie) była.