Komentarze: 0
Kiedy ślimak wespnie się na koronę uczucia,
dawno przeminę,
ze słowami śmiesznego współczucia.
Stąpać będę po piaskach czarnawych,
płonących utraconymi marzeniami,
ogrodów iście smutnawych.
Czasu już nie będzie na uśmiech zamorski,
zasłonięty odpadami cierpienia,
żrącego wieczne kruszące się życzenia.