Dym
palonego ogniska
otrzeźwiał klimat
Menażki brzęczały
łamiąc chłodną ciszę
Karabiny
oparte o skałę
uciekły z myśli
Krzycząca wojna zamarła
blaskiem księżyca okryta
Noc
oblana czernią
była wczorajszą
Promyk leśnego życia
walką jutra ich zbudził
Początek to była czysta fantazja,
trochę nieśmiałości, drobne uśmiechy
i już jedna paczka
(jak to zawsze bywa
- z paroma wyjątkami..).
Dorastaliśmy, a co za tym idzie
następowały zmiany,
niekiedy bolesne i smutne,
także i wesołe.
Konflikty, to były
"wypadki przy pracy";
dostrzegaliśmy dominację.
Jedni odchodzili,
wyklęci przez paczkę,
inni przychodzili
łamiąc starą architekturę;
podwaliny już dawno
usypane zostały..
Nastąpił krach,
morze zamarzło
i podział
z początku niemożliwy,
faktem się stał.
To niecałe cztery lata,
różne lata,
przyjaźni i wrogów,
poświęceń i odstępstw.
To co nas łączy
dzieli zarazem.
I nawet ja,
w środku tego zgiełku
dalej mam problem,
w którę stronę
postawić stopę.
Klasa - namiastka społeczeństwa,
pewnej grupy..
Klasa - pusta ulica,
z żarzącą się żarówką..
Błędy stoją ze mną twarzą w twarz,
zdaję sobie z tego sprawę.
Obnażają się wyjątkowo ohydnie,
byle by zwrócić moją uwagę.
Co daje mi fakt błędów w życiu,
gdy i tak nie znajduję siły
i oparcia by móc przeciwstawić się
im wszystkim?
Wiem że przede mną trudne decyzje,
wiem że będę potrzebował zdrowia,
wiem że wiedzą nic nie zrobię,
ale jakoś typowo i normalnie
nie chce mi się!
Tak, to prostackie
wiedzieć o czarnych chmurach
nie próbując ich przewiać,
ale pustka tkwiąca we mnie,
nadyma się bardziej i bardziej..
A ja potrzebuję tylko idei
celu
jej dłoni..
Śnieg za oknem
raz deszczem,
raz lodem
się staje.
Ochota przemija
choćby na spacer,
a tyle można
by zrobić.
zobaczyć,
poczuć..
Chciało by się
otulić kocem
i słuchać
ulubionej płyty
- jej głosu..
Chciało by się
zapaść w sen,
marzenie,
w parku
urządzić piknik
czująć woń
powietrza
i jej skóry..
Chciało by się
znaleźć na szczycie
bezimiennej góry,
której okruchy
delikatne jak
jej ciało..
Krople zmywają ulice
pełne samotności,
jak oczy duszę
młodego człowieka.
Oczekiwany cały rok,
przeszedł u mnie bez echa;
ot zwyczajna chwila.
Magiczna godzina
magią się nie stała.
Jedni leżeli,
inni się bawili,
niektórzy płakali
za mijającym samotnie rokiem,
byli też tacy,
którzy marzyli
o ludzkim złocie.
Kamień spad z serca,
pierwszy raz
od pięciu lat.
To było moim sylwestrem.