Czy pamiętasz ma miła,
Pierwszy promyk na Twej twarzy?
Muskał Cię ciepłem leniwym,
I oświetlał promieniście, jakbym marzył.
A ten zefirek letni,
Co chwila silniejszy?
Gdy Twa suknia jedwabna,
Powiewała rytmem, jakby tanecznym.
Kres nastał jednak zabawom młodzieńczym,
Przyszła burza nagła, chaos zmielił pędy.
Śmierć dosięga nas zbyt szybko.
Chwile radości,
jak budzące się kwiaty o poranku,
Chwile smutków,
po nie udanuch randkach wieczorami,
Chwile rozmyslań,
po niewypowiedzianych słowach,
oraz
Chwile samotności,
dosięgające nas coraz prędzej.
Zdajemy sobie sprawe,
Jak wielkim szczęściem nas obdażono,
By radować się każdym momentem,
Nie ważne jakim - dobym czy złym,
Bo to one nas tworzą, wypełniaja.
Zdajemy sobie sprawę,
Zbyt późno..
[Po przeczytaniu pamietnika-zmarlego - przyp. autora]
Chwilami serce me zamiera.
Krew odpływa w nieznane krainy,
Pozostawiając suche kaniony w ciele.
Słyszę wtedy dzwięki westchnień ludzkich,
Trosk i smutków, chwil uniesień.
Dopada mnie aura samotności,
Nie typowej, ale pełnej radości.
Głosy narodzonych dzieci,
Trzepoczące ptaki o wschodzie poranka.
Tymże się zadowalam,
Tętno powraca.
***
Ciągle przemawia przeze mnie,
Taniec potoków słownych.
Raz skocznych, dostojnych,
Gdy chwilę później,
Rytmicznych, ale nie wyniosłych.
Potok zmienia się w nurt rwący,
Karmiący chwile szczęścia,
Trawiący dokładnie posąg kamienny,
Ośrodków mowy, słuchu i wzroku.
***
Wszystko przemija,
jak lilia jesienią się parzy.
A my zapisani na kartach dziejów,
Przestrzegamy przyszłych,
Przed błędami starych.
Czy ja wiem,
skąd smutki na twarzach ludzkich?
Czy ja wiem,
dlaczego śmierć ciśnie się na usta coraz bardziej?
Tak stać się musiało.
Twój wiersz, Twe słowa,
Przepełnione magią serca,
Wywarły u mnie gorące uczucia.
Pod warstwą oskarżeń,
łez przelanych,
kryje się prośba,
wyrażająca jedno pragnienie - ...
Czemu dla Ciebie?
A dla kogo innego,
jeżeli nie anioła ludzkiego..