Przez Orfeusza harfę,
Dociera do mego ucha,
Piękna pieśń melodyjnego życia.
I choć mit ciągle smutny,
Przez wieki w nas tkwiący,
Prowadzi przez ciemny świat rozpaczy.
Zagubieni pośród ulic,
Nie przechodnych dla bliskich,
Wciąż wspominami jak z nami byli.
Te wyznania i te chwile,
W nas wiecznie trwające,
Nie ukradnie nic!
Nawet królestwo Hadesa..
Historia już w łonie poczęta,
Gdym świdomość pierwszą zyskiwał,
Toczyć się miała łagodnie,
A nie karygodnie.
Dlategom przestał uzewnętrzniać,
Problemy i troski swe martwe,
A począłem bronić środka mego,
Kojącą ciszą marmuru twardego.
Zbyt dużo już upleciono..
Kochanka Nieśmiałością zwana,
Wciąż bawi mnie swą mocą
I nawet panna Trzeźwośc - wspaniała,
Przegrywa z kojącymi szeptami.
Z boku przygląda się Pycha,
Czatując na swą kolejną ofiarę,
Przesłaniając Rozsądek dany,
Ale i tak wcześnie wyzyskany.
Ja skulony w nić Adrianny,
Rozwijam po mału moją historię..
Poranek zbierał się dopiero do powstania,
Kiedy kończyłem przechadzkę po chłodnej nocy,
Prześwietlonej spojżeniami księżycowej pełni.
Nic szczególnego w tym czasie się nie działo,
Z wyjątkiem paru pijaczków na plantowych ławeczkach,
Bawiących się przelewaniem spirytusu do butelek.
Odkąd wiek XX nastał na krakowskiej bohemie,
Wiele się zmieniło w tanecznej atmosferze,
Tych brukowanych kosteczką uliczek.
Skończyły się wieczory spędzone hucznie,
Z ustami głoszącymi słowa Mickiewicza, Słowackiego,
W zapomnianym już dawno Paonie.
Ach! Gdzie się podziali ludzie..